Metody

Mc Kenzi

Mechanical Diagnosis and Therapy (MDT) – metoda fizjoterapeutyczna stworzona przez fizjoterapeutę Robina McKenziego, przeznaczona do badania, leczenia i profilaktyki bólów kręgosłupa.
W latach sześćdziesiątych nowozelandzki terapeuta R. McKenzie, opracował program badania i leczenia pacjentów, głównie z dolegliwościami lędźwiowego i szyjnego odcinka kręgosłupa. Metoda McKenzie jest metodą fizjoterapeutyczną opartą na dowodach naukowych. Wykorzystuje ona biomechaniczną diagnostykę w celu leczenia zaburzeń mechaniki kręgosłupa, w tym wywołujące zespoły bólowe oraz stawów obwodowych i kończyn. Większość zespołów bólowych kręgosłupa ma tło mechaniczne (spowodowane jest zaburzeniami mechaniki kręgosłupa) i nie kwalifikuje się do leczenia operacyjnego.
Ból kręgosłupa może być spowodowany przez nagłe – dynamiczne, bądź długotrwałe – statyczne przeciążenia. W terapii wykorzystuje się czynniki mechaniczne generowane siłami samego Pacjenta, jak i szeroką gamę technik manualnych.
Główną zasadą jest stosowanie najpierw indywidualnie dobranych ćwiczeń, a dopiero później, jeśli to konieczne, dodatkowo terapii manualnej po wykluczeniu wszelkich przeciwwskazań do jej zastosowania. Po ustąpieniu objawów metoda koncentruje się na profilaktyce.
Zastosowanie:
• dyskopatia odc. szyjnego (w stanie ostrym i przewlekłym) i odc. lędźwiowego kręgosłupa ( w stanie ostrym i przewlekłym
• rwa ramienna
• rwa kulszowa

PNF

Proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie ruchu, jest metodą fizjoterapeutyczną, skoncentrowaną na przywracaniu wzorców ruchowych, takich jak prawidłowe chodzenie i siadanie, wykorzystując techniki stabilizujące, rozluźniające, przeciwbólowe oraz uczące ruchu i koordynacji. PNF proponuje ruchy naturalne, które przebiegają trójpłaszczyznowo i są zbliżone do czynności dnia codziennego. Uwzględnienie podczas planowania terapii potrzeb ruchowych i problemów zgłaszanych przez chorego przynosi wiele korzyści i czyni z PNF metodę przyjazną dla pacjenta, opartą na bezbolesnej pracy, wykorzystującej silne odcinki ciała i umiejętności chorego do ułatwiania reedukacji utraconych funkcji. PNF gwarantuje również wysoki poziom edukacji pacjenta, oparty na współuczestnictwie w planowaniu terapii oraz kontynuacji ćwiczeń w formie programu domowego, przy niewielkich wymaganiach sprzętowych.
Zastosowanie:
• dysfunkcje funkcjonalne kręgosłupa i narządu ruchu
• udary
• SM
• MPDz
• skoliozy
• pourazowe porażenia
• choroby nerwowo- mięśniowe

Terapia Manualna

Terapia manualna jako praktyczna część medycyny zajmuje się badaniem i leczeniem zaburzeń czynności różnych struktur układu ruchu, a w szczególności kręgosłupa. Przed przystąpieniem do terapii przeprowadza się z pacjentem wywiad oraz badanie palpacyjne i funkcjonalne narządu ruchu. Badanie to odbywa się zarówno w spoczynku jak i podczas ruchów czynnych oraz biernych. Terapeuta ocenia wygląd i konsystencję tkanek miękkich, zakres i jakość ruchu elementów kostnych oraz charakter oporów występujących podczas przemieszczania poszczególnych struktur układu ruchu względem siebie. Bada ruchy bierne kręgosłupa i ocenia odpowiedzi układu ruchu na czynniki szkodliwe dla struktur tego układu.
Sam zabieg terapii manualnej jest bezbolesny, a dzięki odpowiednim pozycjom ułożeniowym pacjenta i technice osiąga się zamierzony efekt leczniczy.
Zmiany funkcjonalne w układzie ruchu, stanowiące przyczynę zespołu bólowego, ustępują po jednym lub kilku zabiegach manualnych.
Zabiegi przyczyniają się do skrócenia czasu leczenia, z jednoczesnym zwiększeniem sprawności ruchowej i zdolności do podjęcia pracy zawodowej, przy równoczesnym ograniczeniu leczenia farmakologicznego.

Zastosowanie:
• bóle głowy i karku
• rwa kulszowa
• schorzenia bioder oraz kończyn górnych i dolnych
• dolegliwości typu migrenowego
• wady postawy (np. skoliozy)
• zaburzenia snu
• bóle stawów kręgosłupa i kończyn
• rehabilitacja pourazowa

NDT Bobath

Najbardziej charakterystyczne dla tej metody jest stosowanie dużej liczby odruchów, specyficznej formy ułatwiania ruchów oraz prawidłowego następstwa rozwojowego prowadzonych ćwiczeń. Usprawnianie ma na celu rozwijać odruchy na danym etapie fizjiologiczne, a hamować odruchy patologicznie przetrwałe. Technika ułatwiania wykonywanych ruchów rękami terapeuty pozwala na jednoczesne torowanie pożądanych i hamowanie niepożądanych elementów ruchowych. Ruchy w ten sposób torowane są zbliżone do normalnych ruchów wykonywanych spontanicznie przez zdrowo rozwijające się dziecko, będące w analogicznym wieku rozwojowym. Hamowanie patologicznych odruchów i prawidłowy rozkład napięcia mięśniowego osiąga się przez odpowiednie ułożenie dziecka w przestrzeni i odpowiednie ułożenie punktów kluczowych, czyli głowy, szyi, obręczy barkowej i biodrowej. Ułatwianie oparte jest na poruszaniu okolicami ciała dziecka, co wywołuje ruchy kończyn i umożliwia przejście dziecka z jednej pozycji do drugiej. Wpływa to na wykształcenie się prawidłowych odruchów postawy i uczy dziecko samodzielnego ich osiągania, kontrolowania i wykorzystywania. Wspomaganie w jednej ze stref pozostawia swobodę ruchów czynnych w obrębie stref pozostałych. Ruchy więc nigdy nie są całkiem bierne. Zmieniając strefy sterowania uzyskuje się czynne ruchy w coraz innych częściach ciała, zależnie od potrzeby.
Zastosowanie:
• udary
• SM
• MPDz

KinesioTaping

Metoda ta polega na aplikacji na ciele, w ściśle określony sposób, specjalistycznego elastycznego plastra. Nalepiony plaster jest źródłem bodźców wyłącznie mechanicznych (nie jest nasączony żadnym lekiem) i w zależności od rodzaju plastra, sposobu i miejsca aplikacji, ma różnorakie oddziaływanie.
Przy użyciu specjalnego plastra Kinesio, który cechami zbliżony jest do właściwości tkanki skórnej (grubość i rozciągliwość) oraz dzięki kombinacji jego rozciągnięcia, techniki aplikacji i odpowiedniego ustawienia kątowego stawu w przestrzeni, możemy uzyskać:
• poprawę funkcji danego mięśnia (siła, koordynacja) poprawę stabilizacji danego stawu (propriocepcja) zmniejszenie dolegliwości bólowych (mechanizm kontroli przewodzenia bodźców bólowych na poziomie rdzenia kręgowego. Mechanizm bramki bólowa Walla i Melzacka)
• poprawę trofiki tkanki a także usunięcia zbędnych produktów przemiany materii tkankowej dzięki oddziaływaniu na naczynia krwionośne tętnicze i żylne oraz na układ limfatyczny (obrzęki).
Właściwości elastyczne plastra Kinesio, utrzymują się przez około 3 do 5-ciu dni.
Zastosowanie:
• bóle kręgosłupa
• bóle kolan (np. dolegliwości ze strony stawu rzepkowo-udowego)
• dolegliwości bólowe barku, zapalenia pochewek ścięgnistych (np. w okolicy nadgarstka)
• bolesność okolic przyczepów (np. łokieć tenisisty, ostroga piętowa)
• stan po skręceniach i zwichnięciach stawów, paluch koślawy (Hallux valgus)
• dolegliwości ze strony ścięgna Achillesa
• obrzęki, niestabilność stawów, uszkodzenia mięśni, więzadeł
• poprawa propriocepcji (lepsza stabilizacja i koordynacja)
• usprawnienie procesów gojenia po urazach i operacjach (np. po rekonstrukcji więzadeł krzyżowych, lub szyciu ścięgna Achillesa)
• podniesienie sprawności i wydolności a także zmniejszenie ryzyka kontuzji, podcza uprawiania sportu
• korekcja wad postawy (np. skolioza)
• blizny, krwiaki
• wskazania do drenażu limfatycznego – zaburzenia krążenia chłonki, obrzęki – występujące z powodu choroby, po urazach lub w okresie ciąży

Drenaż limfatyczny

Drenaż limfatyczny jest jedną z metod fizjoterapeutycznych. Za pomocą rąk terapeuty lub innych urządzeń do tego celu stworzonych, usprawniane jest krążenie limfy w ciele pacjenta. Tym sposobem zapobiega się chorobom wynikającym z obrzęków zastoinowych, zapalnych, onkotycznych i chłonnych. Tempo masażu jest bardzo wolne (ok. 10-15 ruchów na minutę), a wykorzystywane techniki wykonywane są płynnie i delikatnie.
Za twórcę drenażu limfatycznego uważa się Emila Voddera duńskiego lekarza.
Drenażu używa się z powodzeniem nie tylko jako masaż ogólny, ale też jako zabieg kosmetyczny twarzy. Jest leczeniem wspomagającym przy mastektomii, kwadrantektomii lub obrzęku limfatycznym. Drenaż limfatyczny może być wykonywany manualnie poprzez wykwalifikowanego fizjoterapeutę.
Zastosowanie:
• obrzęki limfatyczne (postać pierwotna i wtórna)
• obrzęk tłuszczowy ( i postacie kombinowane – mieszane np obrzęk tłuszczowo limfatyczny) – obrzęk żylno – limfostatyczny
• obrzęki pourazowe i pooperacyjne

Terapia tkanek miękkich

Są to metody fizjoterapeutyczne wykorzystujące napięcie mięśni pacjenta w celu likwidacji zaburzeń w obrębie tkanek miękkich. Wskazania do stosowania tej terapii to:
• hipertonia mięśniowa,
• przykurcze pochodzenia mięśniowego oraz łącznotkankowego,
• spastyka,
• osłabienie fizjologiczne mięśni,
• obrzęk miejscowy,
• zastój żylny,
• ograniczenie ruchomości stawów wynikające z dysfunkcji tkanek miękkich.